Lynx-festival brengt volwassen fusiemuziek naar regio's
An Pierlé daagt John Cale lieflijk uit 05/03/2001
ROESELARE/LEUVEN -- Onder de vlag van
,,A New Tradition'' lanceren de culturele centra van Roeselare en Leuven een
nieuw festival. Samen met het folkfestival Dranouter willen ze fusiemuziek een
forum geven. De eerste uitgave scoorde twee memorabele concerten, maar de
publieke opkomst kon beter.
Met ,,A New Tradition'' doelen de
organisatoren op die muziek die verankerd is in roots-genres als folk, blues,
swing of andere stijlen die al een hele geschiedenis achter zich hebben. Zulke
stijlen worden steeds meer vermengd en Lynx wil die evolutie uitdragen.
Het festival geeft zichzelf drie jaar om artistiek en commercieel volwassen te
worden.
De eerste uitgave, over twee avonden gespreid, vond plaats in twee regionale
culturele centra. CC de Spil in Roeselare is zowat het dichtste grote centrum
bij de folkvriendelijke Westhoek, en sinds kort bezig om wereldmuziek te
promoten. CC Leuven heeft die traditie al langer, en kan net als Roeselare
rekenen op een folkaanhang. Voor dit festival was een projectsubsidie
aangevraagd, maar die werd geweigerd.
De eerste avond was met L'Attirail, Carlos Nuñez & Ialma, en Hedningarna
zeer folky getint. De tweede avond koos met Anton Walgrave, Jools Holland en
zijn rhythm 'n blues-orkest, en John Cale & An Pierlé veeleer uit een
volwassen-rockveld. De nieuwe fusiemuziek uit de elektronische hoek werd
opvallend genegeerd. De tweede avond leek ook weinig homogeen.
Dé prijsbeesten die de reputatie van het festival als happening zullen
uitdragen waren Carlos Nuñez en Jools Holland. Die laatste maakte er met zijn
achtkoppige band, inclusief drie blazers, een grote party van, in de schoot van
de swing-, ska- en soulmuziek. Pompende songs, bluesy stem van zangeres Sam
Brown, veel solo's op trompet en saxofoon, en naar het einde toe felle
participatie van een dankbaar publiek.
Hollands muziek ligt natuurlijk al lang achter ons, en zijn professionele revue
deed mij al eens geeuwen. Maar het Lynx-festival brengt dergelijke acts,
die meestal in grotere steden komen spelen, nu ook regionaal. Zie het als
spreiding van cultuur, dit keer niet van de avant-garde, maar van de
geschiedenis.
Carlos Nuñez werd zowel in Roeselare als in Leuven als topper ingehaald en
speelde die rol graag mee. Volledig in het wit gehuld, bewoog de Galiciër
theatraal over het podium, zijn instrumenten als magische totems tonend. Met
twee goede violistes en broerlief aan de percussie, schakelde Nuñez moeiteloos
over van Keltische reels naar Zuid-Spaanse flamenco en Portugese fado. De zes
meisjes van Ialma -- in Brussel getogen Galicische zangeressen -- voegden in
enkele nummers vuur toe. Spontane ovatie was hun terechte beloning.
Dé artistieke topper was echter John Cale. De jongste jaren vaak voorspelbaar,
speelde een intense Cale in Roeselare nog eens een goed concert. Met een drietal
nieuwe songs, vaak op akoestische gitaar en soms met samples. En met drie keer
An Pierlé naast zich.
Het had erom gespannen. Pierlé had Cale maanden geleden al een brief en een cd
gestuurd om de unieke samenwerking voor te bereiden, maar de Welshman bleek die
hele afspraak vergeten toen hij een dag voor het concert in België landde. Na
heel wat trammelant studeerden beiden toch Sitting in the midday sun (van
Ray Davies) en You know more than I know (van Cale) in. Pierlé heel
hoog, theatraal en zeer verleidelijk -- ze liet Cale zomaar even een inzet
herbeginnen omdat ze het eerste woord vergeten was. Cale dan: begeleidend, warm
in de lagere stem, en mét applaus voor het hem voorheen onbekende meisje.
Het had iets naïefs, zelfs ontroerends. De leermeester en de studente, de vader
en de dochter. Alsof Pierlé in Cale iets wakker maakte. Niet alleen tederheid
en kleur, maar ook trots: zeker toen iemand bij de bissen luid om An Pierlé
schreeuwde. Dié blik! Cale die op eigen terrein zowaar op zijn tellen moest
passen.
Zo werden Cable Hogue en Heartbreak Hotel net wél weer die
donkere, waanzinnige ervaringen die de jongste jaren al eens te duidelijk
gespeeld waren. En daalde in Style it takes en Thoughtless kind een
sereniteit neer die het Lynx-festival perfect, en memorabel, afsloot.
Peter Vantyghem en Peter De Rop (Leuven)