In zwart T-shirt en leren broek gehuld, stapte Reed om half negen stipt uit de coulissen, om zich zonder verpinken in een vettig ,,Paranoia Key of E'', de openingstrack van Ecstasy, te storten. Het nummer, rond een stevige riff van bassist Fernando Saunders opgebouwd, dreigde even te verdwijnen in nog meer bas, die van een manke geluidsbalans. Die kromme spijker werd al snel rechtgetrokken. Bij de intro van ,,Turn to me'' (uit New Sensations) kon het publiek opgelucht ademhalen: de artiest zou niet, zoals ten tijde van de Magic & Loss- tour uit 1992, gewoon de nieuwe cd in de juiste volgorde afdreunen.

Meteen werd echter ook de kwetsbare plek van de latere Lou Reed blootgelegd. In het voorbije decennium is hij zich meer en meer gaan toeleggen op het schrijven en op het vinden van een ,,juiste'' sound. Lou Reed als dichter en gitaarheld, William Shakespeare en Jimi Hendrix in één huid versmolten. De zanger probeert daarbij boven het klankbad uit, bijna terloops, naar melodielijnen op zoek te gaan. Als hij iets vindt, krijgen oudere nummers een nieuwe glans: ,,Small Town'' en ,,Riptide, een uitstervend ,,Dime Store Mystery'' en vooral ,,The Last Shot'', over de ijdele hoop van de junkie dat elk shot het laatste is.

Over dit nummer uit 1983 zei Reed onlangs: ,,een monsterlijke song, ik zou er niet willen naar luisteren''. Maar de tweede helft van zijn mening (,,de perfecte rocksong die blijft hangen'') kon hem gelukkig overhalen hem toch maar uit de buidel te halen. Andere nummers, zoals het eerder aangehaalde ,,Turn to me'', of ,,Romeo and Juliet'' en het recentere ,,Egg Cream'' werden echter met het strijkijzer geplet in een monotone en ongeïnteresseerde dictie.

Bij het nieuwe werk werden de studioversies vrij trouw gekopieerd. ,,Future Farmers of America'' nodigde uit tot ongecontroleerde lichaamsbeweging, wat in het Casino-Kursaal niet meeviel. ,,Modern Dance'' was grappig, ontroerend en weemoedig en baadde net als op de plaat in een subtiele gitaarklank, een subtiliteit die te vaak verloren ging, waardoor zelfs frêlere nummers -- zoals ,,Tatters'' -- in wat egaal beuken uitmondden.

De intimiteit van de live-cd Perfect Night Live in Londen uit 1998 zat er niet in, al trekt Reed nog altijd met dezelfde muzikanten op (naast Saunders op bas, Mike Rathke op gitaar en Tony Smith op drums).

Voor artiesten als Reed, die een heel verhaal achter zich aanslepen, geldt natuurlijk dat ze nooit die gedaante van zichzelf kunnen neerzetten die de toeschouwer nog één keer tot meerdere eer en glorie van zichzelf wil zien. Er zit altijd wel een kenner in de zaal die een moment van stilte te baat neemt om ,,Vicious'' te brullen. Lou is de kwaadste niet. In de bisronde geeft Lou die man ,,Vicious'', met dien verstande dat het er zelfs niet meer op lijkt. Waarop hij zolang buigt dat het publiek om meer schreeuwt. En waarom niet? Lou grijpt nogmaals naar de gitaar voor een laatste toegift: ,,Dirty Boulevard''. Aan de intro komt geen eind.

De dirty boulevard anno 2000 is niet met heroïnenaalden maar met bananenschillen geplaveid, waarover de muzikanten in een lachstuip struikelen. Op het podium heeft het privé-feestje plaats waar het publiek eigenlijk niets meer mee te maken heeft. Héérlijk.